Kendimi en çok eleştirdiğim konulardan biri kontrolcülüğümdür. Sarhoşluğum bile kontrollüdür, öyle diyeyim. Gittik mesela bir yere, herkes içiyorsa ben içmekten imtina ederim. "Ben de sarhoş olursam kim toparlar onları" diye. Halbuki bırak herkes kendini düşünsün, bir kere de seni birileri taşısın değil mi? Yok... O yüzden tüm sarhoşluklarımı kendi evimde yaşamaktayım...
Sürekli ihtiyatla yaşıyorum, kendimi rahat bırakmak istiyorum, olmuyor. Böylece sırtıma yük bindikçe biniyor. Başkalarının yükü... Üstelik de kimsenin benden böyle bir beklentisi yokken!
Bu konuda kendimi eğitmem lazım. Bu aralar buna taktım.
Arkadaşım Demet de bunun farkında ki bana aşağıdaki yazıyı göndermiş. Nereden alıntı olduğunu bilemiyorum, o yüzden sahibinden özür diliyorum.
“Kabullenmek herkesin belirttiği gibi kendini kabul etmekten geçer lakin bir şeyi kabul etmek istiyorsan onu değiştiremeyeceğini idrak etmelisin. Daha da açarsak hayatımızın her bir alanında içten içe, olayları, durumları hatta insanları bile kontrol edebileceğimizi zannederiz. Tartışmalara, kavgalara başlamamız hatta bunları devam ettirmemiz bile karşımızdakinin fikrini değiştirebileceğimize olan inancımızdan kaynaklanmaktadır. Bu yüzden kontrol edemediğimiz durumlarla karşılaştığımızda yoğun bir öfke, bazen hüzün, bazense umutsuzluk hissetmeye başlarız. Eğer böyle zannedip de insanları yahut durumları kabul edersek bu kendimize olan öz güvenimizi sarsar ve kendini değersiz hisseden bir bireyin ortaya çıkmasına neden olur.
O zaman öncelikle her şeyin kontrol edilebileceği düşüncesi değiştirilmeli ve kontrol mekanizmasının yalnızca kişinin kendi tercihlerinde işleyeceği kabul edilmelidir. Bireyin hayatında karşısına çıkan yollardan hangisini seçeceğine kendisinin karar verdiğini bilinçli olarak fark etmesi de kendini kabullenmeye giden kapıyı açar. Bu nokta zaten herkesin kendi seçeneklerini yaşadığını algılar ve otomatik olarak o kişileri kabulleniriz.”
*Görsel internetten alıntıdır, kaynağa maalesef ulaşamadım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder