Huzur ve sakinlik deyince aklıma sadece bir kare geliyor: Sürükleyici bir kitabı almışım elime, nefessiz okuyorum. Ya evdeki en rahat koltuktayım, yaz rüzgarı penceredeki perdeyi uçuruyor ya da doğanın bir yerinde, yemyeşil bir ormanda, masmavi bir deniz kıyısında... Bu hayalde en önemli unsur: kitap...
Çocukluğumdan beri okumaya bayılan ama son zamanlarda hayatımızda dikkati dağıtan, bizi oyalayan bir sürü şey olduğu bahanesiyle o kadar da sık sık kitapları deviremeyen biriyim. Bazen bir kitap denk geliyor, hikayesi sarıp sarmalayan, merakımı uyandıran, şaşırtan, diliyle dinlemeye doyamadığım bir şarkıya dönüşen... Aldığım keyfin haddi hesabı olmuyor o zaman ama sonrasında damakta öyle güzel bir tat bırakıyor ki elime başka bir kitap alasım da gelmiyor, çünkü aynı tadı vermiyor. İşin bir de sizin o anki ruh haliniz de var belki. Bazen bir kitaba başlarım, sarmaz, sıkar, 30-40 sayfadan sonra bırakırım bir köşeye, aradan biraz zaman geçince yeniden okumaya başlarım, bu sefer soluksuz okuyup o güzel kitabı okumayı ertelediğime yanarım ama dedim ya ruh hali demek ki...
Buket Uzuner hayatıma lise yıllarımda girmişti, önce İki Yeşil Susamuru, ardından Kumral Ada Mavi Tuna ile. Özellikle Kumral Ada Mavi Tuna, öyküsü, kahramanları, şaşırtıcı sonu, kahramanlarının ruh haliyle, anlatımı, diliyle beni derinden etkilemişti. Bu kitabı keşke ben yazsaydım diye çoook düşünmüştüm. Buket Uzuner ilgi alanıma girmişti böylece. Televizyon, gazete röportajlarını ilgiyle takip ettim, bu kadının anlattıklarını dinlemeyi seviyordum ben! Uzun aralıklarla kitap yazdığı için çok sıkı takip edemesem de, fark ettim ki her romanını okumuşum. Uzun Beyaz Bulut: Gelibolu ve İstanbullular da dahil.
Ve geçenlerde, kitapçı ziyaretlerimden birinde, en son romanına rastladım. Eski Türk Gelenekleri, Kutadgu Bilig, farklı bir kadın kahraman, onun kaybolma hikayesi, günümüz Türkiye'sinin sorunları... İlgimi çekti, Buket Uzuner vardı, aldım kitabı.
Hayalimin içinde olabilecek bir kitaptı dersem herhalde düşüncelerimi anlarsınız.
Öncelikle tarihe ilgili, geçmişteki olayların günümüze yansıyışını her zaman çok merak etmiş biri olarak eski Türk geleneklerine atıflar ve 1000 yıldan beri devam eden alışkanlıklarımız, geleneklerimizi okumak bana büyük bir haz verdi.
Örneğin, eski Türk geleneğinde doğadaki her şey eşit sayılırmış: Bir çiçek, bir insan, bir ağaç... Hepsi eşit kabul edilir ve aynı ölçüde korunurmuş. Bir ağaç kesilmeden önce karşısına geçilip özür dilenir, ihtiyaçtan fazlasının kesilmeyeceğine, doğadan alınan her meyvenin çekirdeğinin yine alınan yere gömüleceğine söz verilirmiş. Bir hayvan avlanmadan önce de kendisiyle göz göze gelinerek özür dilenir, ihtiyaçtan fazlasının öldürülmeyeceğine ve kalanların ihtiyaç sahipleriyle paylaşılacağına yemin edilirmiş. Doğaya son derece saygılı insani geleneklerin ne zaman bu hale geldiğini düşünmemek elde değil!
Öte yandan Defne Kaman adlı gazetecinin ortadan kaybolması ekseninde, İstanbul-Kadıköy'de geçen ve Defne Kaman'ın akrabaları, onu bulmaya çalışan komiser ve komiserin yakınları ile ilgili de birçok öykü iç içe geçmiş durumda. Alevi-Sünni ayırımı, töre/kadın cinayetleri, çevre sorunları gibi pek çok toplumsal konunun da işlendiği romanda merak edilen kayboluş hikayesi de kitabı ayrıca sürükleyici hale getiriyor.
Sonunda bazı merak edilenler çözülse de, yepyeni merak edilenler eklenerek, yarım kalarak kitap bitiyor.
Bize de serinin Çorum'da geçecek ikinci kitabı Toprak'ı beklemek kalıyor!
